شفاعت؛ سایه سار رحمت (2)
1) سفقت پدرانه امام و نبی علیهم السلام در حق شیعیان
اعوذ بالله من الشّیطان الرّجیم
«وَ الضُّحَى (1) وَ اللَّیْلِ إِذَا سَجَى (2) مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَ مَا قَلَى (3) وَ لَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَکَ مِنَ الْأُولَى(4)»
خداوند متعال، خطاب به پیامبر رحمت صلّی الله علیه وآله میفرماید: آخریت برای تو از دنیا بهتر است.
«وَ لَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى«
و خداوند به تو آنقدر خواهد داد، تا راضی شوی.
در این آیه تصریح شده که خداوند به پیامبر صلّی الله علیه وآله لطفی میکند تا راضی شود. و مهم این است که پیامبر راضی میشود.
آنچه خدا به پیامبر اکرم صلّی الله علیه وآله عطا میفرماید «حقّ شفاعت» است. مقام شفاعت برای تنها حبیب خدا یعنی پیامبر اکرم صلّی الله علیه وآله است. «تنها حبیب»، یعنی خدا هر که را دوست دارد به خاطر ایشان دوست دارد اما ایشان را به خاطر خودشان دوست دارد. مقام پیامبر اسلام مقامی فوق تصور ماست و به این خاطر خداوند به ایشان حق شفاعت میدهد و ایشان هم برای امت شفاعت میفرمایند تا راضی شوند.
طبق روایاتی که برخی را دیشب خواندیم، امت پیامبر، شیعیان برادر و اوصیای ایشان هستند و کسان دیگری که تحت ولای علی علیه السلام نباشند، امت پیامبر نیستند و پیامبر صلّی الله علیه وآله آنها را از امت خود نمیدانند.