سخن سردبیر

بسم الله الرحمن الرحیم

 

بِاَبى اَنْتُمْ وَاُمّى یا آلَ الْمُصْطَفى اِنّا لا نَمْلِکُ اِلا اَنْ نَطُوفَ حَوْلَ مَشاهِدِکُمْ

وَنُعَزِّىَ فیها اَرْواحَکُمْ عَلى هذِهِ الْمَصآئِبِ الْعَظیمَةِ الْحآلَّةِ بِفَنآئِکُمْ وَالرَّزایَا الْجَلیلَةِ النّازِلَةِ بِساحَتِکُمُ

الَّتى اَثْبَتَتْ فى قُلُوبِ شیعَتِکُمُ الْقُرُوحَ

وَاَوْرَثَتْ اَکْبادَهُمُ الْجُرُوحَ وَزَرَعَتْ فى صُدُورِهِمُ الْغُصَصَ

فَنَحْنُ نُشْهِدُ اللَّهَ اَنّا قَدْ شارَکْنا اَوْلِیآئَکُمْ وَاَنْصارَکُمُ الْمُتَقَدِّمینَ

فى اِراقَةِ دِمآءِ النّاکِثینَ وَالْقاسِطینَ وَالْمارِقینَ وَقَتَلَةِ اَبی عَبْدِاللَّهِ

سَیِّدِ شَبابِ اَهْلِ الْجَنَّةِ عَلَیْهِ السَّلامُ یَوْمَ کَرْبَلاَّءَ

بِالنِّیّاتِ وَالْقُلُوبِ وَالتَّاَسُّفِ عَلى فَوْتِ تِلْکَ الْمَواقِفِ الَّتى حَضَرُوا لِنُصْرَتِکُمْ

وَعَلَیْکُمْ مِنَّا السَّلامُ وَرَحْمَةُ اللَّهِ وَبَرَکاتُهُ

 

پدر و مادرم به فداى شما اى خاندان مصطفى! ما  چیزی در توان نداریم جز این که گرد زیارتگاه‌هاى شما بگردیم و ارواح مقدسه‌ی شما را تسلى دهیم بر این مصیبت‌هاى بزرگى که به آستان مقدس شما رسیده و این پیش آمدهاى ناگوار و گرانى که به ساحت شما فرود آمده و دل‌هاى شیعیان شما را جریحه‌دار کرده است. خداى را گواه مى گیریم که ما شریک هستیم با دوستان و یاران پیشتاز شما در ریختن خون پیمان شکنان و تجاوزکاران و از دین بیرون رفتگان و کشندگان ابى عبداللّه الحسین آقاى جوانان اهل بهشت علیه السلام در کربلا، به وسیله نیت‌ها و دلهایمان و تأسف خوردن بر از دست دادن فرصت حضور در آن جنگهائى که آنان براى یاریتان حضور یافتند. و سلام و رحمت خدا و برکاتش بر شما باد.

(بحار الانوار جلد ۹۵ صفحة160: رواها السید  (رضى الدین بن طاووس م:664 (و مؤلف المزار الکبیر (محمد بن جعفر المشهدی م: ۶۱۰ ) رحمهما الله قالا : هی مرویة عن الائمة علیهم السلام)

 

ماه صفر ماهی است که دو عنصر ابقای شیعه یعنی اشک و زیارت را به هم پیوند می‌دهد. ماهی که سراسر یادآور مِحَن و مصائب عترت است و از همان ابتدا دل‌ها را در هوای زیارت اربعین به پرواز می‌آورد. فرصتی بسیار مناسب برای مبلغ متعهد و مسوؤل که با همه‌ی وجود، دل‌ها را به سوی ثقلین فرابخواند و دست‌آوردهای معرفتی محرم را برای دست‌کم یکسال پایدار و مستحکم کند. جا دارد هر مبلغی از خود بپرسد که آیا برای تبلیغ، مسیر و مقصدی را انتخاب کرده‌ام؟ آیا می‌دانم مخاطبم را تا کدام مرحله همراهی کرده‌ام و از اینجا به بعد برای مصون‌سازی و تقویت ارتباط او با قرآن و اهل بیت علیهم السلام چه راه‌کارهایی را باید به او بیاموزم؟ چه کنم که عطش او به آموختن بیشتر و عمل کردن جدی‌تر افزون شود؟ چه راهی پیش پای او بگذارم که در گیر و دار زندگی عقیده و عملش را محافظت کند؟ چه بگویم تا خود او به مبلغی غیور در حد توانش تبدیل شود؟ این‌ها پرسش‌هایی است که پاسخ‌گویی به آن‌ها می‌تواند تکمیل کننده‌ی اجزاء نقشه‌ی راهبردی هر یک از ما در مسیر مستمر تبلیغ باشد. نشریه‌ی تبلیغی هادی به قدر بضاعت خود خواست تا در این ایام تبلیغی سهمی هر چند اندک از این وظیفه‌ی ارزشمند را به دوش گیرد. امید که در فرصت‌های تبلیغی آینده نیز به این مهم موفق گردد. همراهی و همدلی شما را در پرباری هر چه بیشتر این مجموعه می‌ستاییم.

با امید و توکل به عنایات خداوند متعال و التجا و توسل به آستان مقدس اهل بیت ^{(علیهم السّلام)}

سخن سردبیر

قَالَ الرِّضَا (علیه السلام) :

فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَیْنِ فَلْیَبْکِ الْبَاکُونَ فَإِنَّ الْبُکَاءَ عَلَیْهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَامَ ثُمَّ قَالَ (علیه السلام) کَانَ أَبِی (علیه السلام) إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَا یُرَى ضَاحِکاً وَ کَانَتِ الْکَآبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتَّى تَمْضِیَ عَشَرَةُ أَیَّامٍ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْعَاشِرِ؛ کَانَ ذَلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِهِ وَ یَقُولُ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحُسَیْنُ (علیه السلام) .

(امالی صدوق، ص128، مجلس27، ح2)

امام رضا (علیه السلام) می فرماید: « پس بر چون حسین (علیه السلام) است که باید گریندگان بگریند که گریه بر او گناهان بزرگ را نابود می کند.» سپس فرمود: «چون ماه محرم فرا می‌رسید، پدرم خندان دیده نمی‌شد و از روز اول تا روز دهم محرم، روز به روز غم و اندوهش زیادتر می‌گردید و روز عاشورا روز اوج مصیبت و اندوه و گریه ی او بود و پبوسته می‌فرمود: "امروز روزی است که حسین (علیه السلام) کشته شد."»

محرم را همه می شناسیم. خیلی پیش از اینها. از همان کودکی که با مادر به مجلس روضه ها پاگذاشتیم و از همان کوچکی که همراه پدر در پی دسته ها روان شدیم، تا وقتی که کم کم اذن گریه کردنمان رسید و اجازه ی سوختنمان دادند و پروانه ی پروانه شدن بر سر این شمع برایمان صادر شد. و تا اکنون که ریسمانی « زان خیمه ها که گیسوی حورش طناب بود» به دست ما سپرده اند و ما را روضه خوانش شمرده اند. و چه نعمتی از این بالاتر! چه کرامتی از این بالاتر که یاور آنانی باشیم که به یاری صدیقه ی کبری  سلام الله علیها برخاسته اند؟ چه توفیقی از این بالاتر که پیوند دهنده ی قلب هایی باشیم که در پیِ اتصال با فاطمه ی زهرا و رسول خدا صلوات الله علیهما و آلهما برآمده اند؟ چه سعادتی از این بالاتر که اسباب ادای حق اهل بیت علیهم السلام را فراهم کنیم؟ حقی که حتی شناختنش هم ممکن نیست اما با گریه بر سیدالشهدا (علیه السلام) اداگردیده شمرده شده است!  

امام صادق علیه السلام به زراره فرمودند:

یا زُرارَه! ما مِن باکٍ یَبکیهِ إلّا وَقَد وَصَلَ فاطمهَ و أسعَدَها علیهِ و وَصَلَ رسولَ اللهِ صلّى اللهُ علیه و آله و أدّى حقَّنا (کامل الزیارات، 81، باب 26، بکاء جمیع ما خلق الله علی الحسین بن علی (علیه السلام)

هیچ کس نیست که براى امام حسین علیه السلام گریه کند مگر آن با حضرت فاطمه علیه السلام اتصال پیدا کرده و او را بر گریه براى امام حسین علیه السلام یاری داده است و با رسول خدا صلى الله علیه و آله پیوند برقرار ساخته و حق ما را ادا کرده است!

کسی که در برپایی مجالس الحسین آن هم به عنوان مصیبتخوان و رثاگوی اهل بیت (علیه السلام) جد و جهد می کند همواره باید بداند که به موالیان عظام خود تأسی کرده است.

ائمه طاهرین علیهم السلام علاوه بر عزاداری و حزن فردی، به برپایی مجالس عزا تاکید بسزایی داشتند و همواره خود برگزار کننده ی  این مجالس بودند.

دِعبِل خُزاعی می‌گوید: در ایام عاشورا، علی ابن موسی الرضا (علیه السلام) را دیدم. ایشان اندوهناک نشسته بود وجمعی از شیعیان در خدمت ایشان بودند. امام رضا (علیه السلام) مرا صدا زد و نزدیک خود نشاند و فرمود: "ای دعبل، این روزها ایام حزن ما اهل بیت و ایام سرور و شادی دشمنان ماست، شعری در مرثیه ی سیدالشهدا (علیه السلام) بخوان."

دعبل می‌گوید من شعری در مصیبت ‌های امام حسین (علیه السلام) خواندم. امام رضا (علیه السلام) و حاضرین بسیار گریستند، به گونه‌ ای که صدای گریه از خانه آن حضرت بلند شد. (بحار الأنوار، 45، 257)

اهل بیت علیهم السلام علاوه بر اقامه مجالس و مآتم، خود بر سیدالشهدا مرثیه خوانده اند و با رفتار خود اهمیت  و فضیلت این امر عظیم را  و چارچوب و چند و چون آن را آشکار ساخته اند.

مصیبت خوانیِ جگرگداز و جانسوز امام رضا (علیه السلام) در روز اول ماه محرم خطاب به "رَیّان بن شبیب" نزد همه مشهور است تا جایی که فرمودند: «محرم ماهی است که (حتی) اهل جاهلیت جنگ را در آن حرام می‌دانستند؛ اما در همین ماه خاندان و زنان ما را اسیر کردند و خیمه‌های ما را آتش زدند ... و حرمت پیامبر را رعایت نکردند ..." (امالی صدوق، 128 مجلس،27، ح2)

مبلغ با گریستن خود و گریاندن مخاطبان، محفل اشک خالصانه را مهبط نزول رحمت و عنایت خدا و اهل بیت علیهم السلام می کند. او سبب می شود تا اهل مجلس مشمول  نگاه و دعایی شوند که راه گشایش همه ی گره های اعتقادی و رفتاری را فراهم میآورد. گشایشی که جامعه ی ما امروز بیش از هر زمان دیگر به آن محتاج است.

این نه سخن ما که بیان امام صادق علیه السلام درباره اهمیت گریه بر امام حسین علیه السلام است که فرمودند:

وَ إِنَّهُ لَیَنْظُرُ إِلَى مَنْ یَبْکِیهِ فَیَسْتَغْفِرُ لَهُ وَ یَسْأَلُ أَبَاهُ الِاسْتِغْفَارَ لَهُ وَ یَقُولُ أَیُّهَا الْبَاکِی لَوْ عَلِمْتَ مَا أَعَدَّ اللَّهُ لَکَ لَفَرِحْتَ أَکْثَرَ مِمَّا حَزِنْتَ وَ إِنَّهُ لَیَسْتَغْفِرُ لَهُ مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ وَ خَطِیئَةٍ. (کامل الزیارات، 103، باب 32، ثواب من بکى على الحسین بن علی (علیه السلام)

امام حسین علیه السلام به کسى که بر ایشان می گرید نظر مى کند، و براى او استغفار مى کند و از پدرش امیرالمومنین (علیه السلام) مى خواهد که او هم برایش طلب آمرزش کند و به گریه کننده مى فرماید: اگر مى دانستى که خداوند چه براى تو فراهم کرده بیشتر از مقدارى که غمگین شدى مسرور مى شدى و امام حسین (علیه السلام) براى او از هر گناهى و خطایى که انجام داده است طلب آمرزش ‍ مى کند .

من یک کبوترم که تویی شهپرم حسین *** صد شکر در هوای غمت میپرم حسین 

اربابِ من تویی و به کس نیست مُرتَبط *** در آستان کوی تو گر نوکرم حسین 

بی شک بدون لطف تو من غرق می شدم *** ای کشتی نجات من و یاورم حسین 

لطفی که کرده ای تو به من مادرم نکرد *** ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین 

من هم ز داغ تو به خدا قول می دهم *** تا اینکه زنده ام بزنم بر سرم حسین 

آخر به جرم چه کفنت نیزه ها شدند؟ *** آقای خوب و از همه کس بهترم حسین 

باید که مثل پیکر تو زیر آفتاب *** بی غسل و بی کفن بشود پیکرم حسین

(هانی امیرفرجی)

برای قدم نهادن در این مقام باید توشه ای در خور فراهم کرد. دوستان شما در مؤسسه ی علمی فرهنگی امام هادی (علیه السلام) با بهره گیری از تجارب اساتید و مبلغان مجرب، این مجموعه را فراهم آورده اند تا به قدر بضاعت، کاری کرده باشند و شریک مجالس توسل و عزاداری شما گردند. منتظر دریافت تجربیات تبلیغی و نگاشته های ارجمند شما تبلیغگران با صفا و با اخلاص هستیم.

یک قطره اشک در غم آن خسرو شهید *** صدنامه ی سیاهِ گنه مى کند سفید

باشد به ماتم شه دین گریه، فرض عین *** طوبی لِمن بکی و تباکی علی الحسین

به امید برگزاری خالصانه ترین مجالس و مُجِدّانه ترین دعاها برای فرج

یا زهرا (علیها السلام)

سخن سردبیر

بسم الله الرحمن الرحیم

عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ، عَنْ مُعَتِّبٍ مَوْلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ لِدَاوُدَ بْنِ سِرْحَانَ: یَا دَاوُدُ، أَبْلِغْ مَوَالِیَّ عَنِّی السَّلَامَ، وَ أَنِّی أَقُولُ: رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً اجْتَمَعَ مَعَ آخَرَ فَتَذَاکَرَا أَمْرَنَا، فَإِنَّ ثَالِثَهُمَا مَلَکٌ یَسْتَغْفِرُ لَهُمَا، وَ مَا اجْتَمَعَ اثْنَانِ عَلَى ذِکْرِنَا إِلَّا بَاهَى اللَّهُ (تَعَالَى) بِهِمَا الْمَلَائِکَةَ، فَإِذَا اجْتَمَعْتُمْ فَاشْتَغِلُوا بِالذِّکْرِ، فَإِنَّ فِی اجْتِمَاعِکُمْ وَ مُذَاکَرَتِکُمْ إِحْیَاؤُنَا، وَ خَیْرُ النَّاسِ مِنْ بَعْدِنَا مَنْ ذَاکَرَ بِأَمْرِنَا وَ دَعَا إِلَى ذِکْرِنَا.

(شیخ طوسی، محمد بن الحسن, الامالی، 224)

جمیل بن دراج از معتّب، خدمتگزار امام صادق(علیه‌السلام) نقل کرده که شنیدم حضرت به داود بن سرحان فرمود: ای داود، پیروانم را از سوی من سلام بگو و این کلام برسان که خدا رحمت کند بنده‌ای را که با دیگری گرد هم آیند و هر دو به گفت‌وگو و یادآوری امر ما بپردازند که سومین آن دو، فرشته‌ای است که برای آن دو تن استغفار می‌کند و هیچ دو نفری به یادآوری ما گردهم نمی‌آیند مگر آن که خدای تعالی به آنان بر ملائکه مباهات کند. پس آن‌گاه که گرد هم می‌آیید به ذکر ما بپردازید چرا که زنده نگه داشتن ما در گرد آمدن شما و گفت‌وگو و یادآوری شما قراردارد و بهترین مردم بعد از ما کسانی هستند که مذاکره و یادآوریِ ما می‌کنند و به ذکر و یاد ما فرامی‌خوانند.

تبلیغ و دعوت‌گری در مکتب اهل بیت(علیه‌السلام) دعوت به بندگی خدا و تسلیم و عبودیت است. مبلغ این مکتب با همه‌ی وجود، حقانیت این راه را دریافته و می‌خواهد آن‌ها که حیران و سردرگم مانده‌اند را به این مقصد دعوت کند. او بر این باور است که مکتب اهل بیت(علیه‌السلام) تنها نسخه‌ی درمان همه‌ی دردهای فکری و فرهنگی هر روز فرد و اجتماع بشری است. او قدرت از بشارت امام صادق(علیه‌السلام) می­گیرد که: «خَیْرُ النَّاسِ مِنْ بَعْدِنَا مَنْ ذَاکَرَ بِأَمْرِنَا وَ دَعَا إِلَى ذِکْرِنَا». از این روست که هیچ‌گاه مرعوب سفسطه‌ها و دسیسه‌ها نمی‌شود، چشم از مقصد روشن خود برنمی‌دارد، مقهور غبارانگیزی‌های آزار دهندة دگراندیشان نمی‌گردد و چشم طمع از مواهب و مزایا می‌پوشد و تنها برای رضای مولایش می‌کوشد.

از همین رو، به یاری خدا و با توسل به ائمه‌ی هدی(علیه‌السلام) و با هدف تحکیم و تقویت بنیه مهارتی و معرفتی فعالان عرصة تبلیغ، مرکز فعالیت‌های معرفتی مؤسسه‌ی علمی و فرهنگی امام هادی(علیه‌السلام) نشریه‌ی مجازی «هادی» را به جامعه‌ی ارجمند مبلغان تقدیم می‌دارد.

این مؤسسه به همت گروهی از مبلغان و حمایت جمعی از اساتید خبره‌ی حوزه‌ی مقدسه‌ی قم در مهر ماه سال هزار و سیصد و نود و یک با هدف ارائه‌ی خدمات علمی و پشتیبانی به اثرگذاران قلمرو تبلیغ پایه‌گذاری شده و تا کنون موفق به برگزاری دوره‌های آموزشی متعددی در ایام ماه مبارک رمضان، فاطمیه و دیگر فرصت‌های تبلیغی در شهرهای استان‌های تهران، اصفهان، خوزستان و شیراز گردیده است. در این مسیر همکاری دفاتر ائمه جمعه خوزستان و شیراز، شعب دفتر تبلیغات اسلامی، ادارات سازمان تبلیغات اسلامی و مرکز فرهنگی هنری شهرداری تهران تجربیات ارزشمندی برای مؤسسه به ارمغان آورده است.

بهره‌مندی مرکز از مجموعه‌ی اساتید صاحب نظر و صاحب اثر و ارتباط با مجامع معتبر حوزوی و دانشگاهی برای مجموعه این امکان را فراهم آورده تا ارائه‌ی محتوای عمیق علمی، کاربردی و اثرگذار برای مبلغان را مهم‌ترین وظیفه و شأن وجودی خود تلقی کند.

اعتقاد ما بر آن است که با وجود همه‌ی دشواری‌ها و مشکلات بر سر راه، اگر مبلغ، علم نافعِ برخاسته از معارف قرآن و اهل‌بیت(علیهم‌السلام) را با ابتکار عمل و مهارت درآمیزد و خالصانه و ناصحانه در مقام تبلیغ برآید، نه فقط پرسشگران را پاسخ می‌گوید، بلکه شبهه‌پردازان بدبین را هم شکست می‌دهد.

بر همین اساس تدوین و تدریس درس‌نامه‌های آموزشی مشتمل بر مهم­ترین داشته های مؤثر در مسیر تبلیغ  از اهم فعالیت‌های در حال اجرای این مرکز می‌باشد. در این میان، انتشار نشریه‌ی علمی فرهنگی «هادی» عرصه‌ای مغتنم برای این عرضه‌ی محتوایی و مهارتی و درگاهی برای ارتباط و تعمیق پیوند مبلغین به منظور هم‌افزایی و بهره‌مندی از تجارب و یافته‌ها است. امید که با عنایت خاصه‌ی عترت در تحقق این هدف، موفق و مؤید باشیم ان‌شاءالله.