قَالَ الرِّضَا (علیه السلام) :
فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَیْنِ فَلْیَبْکِ الْبَاکُونَ فَإِنَّ الْبُکَاءَ عَلَیْهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَامَ ثُمَّ قَالَ (علیه السلام) کَانَ أَبِی (علیه السلام) إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَا یُرَى ضَاحِکاً وَ کَانَتِ الْکَآبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتَّى تَمْضِیَ عَشَرَةُ أَیَّامٍ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْعَاشِرِ؛ کَانَ ذَلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِهِ وَ یَقُولُ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحُسَیْنُ (علیه السلام) .
(امالی صدوق، ص128، مجلس27، ح2)
امام رضا (علیه السلام) می فرماید: « پس بر چون حسین (علیه السلام) است که باید گریندگان بگریند که گریه بر او گناهان بزرگ را نابود می کند.» سپس فرمود: «چون ماه محرم فرا می‌رسید، پدرم خندان دیده نمی‌شد و از روز اول تا روز دهم محرم، روز به روز غم و اندوهش زیادتر می‌گردید و روز عاشورا روز اوج مصیبت و اندوه و گریه ی او بود و پبوسته می‌فرمود: "امروز روزی است که حسین (علیه السلام) کشته شد."»
محرم را همه می شناسیم. خیلی پیش از اینها. از همان کودکی که با مادر به مجلس روضه ها پاگذاشتیم و از همان کوچکی که همراه پدر در پی دسته ها روان شدیم، تا وقتی که کم کم اذن گریه کردنمان رسید و اجازه ی سوختنمان دادند و پروانه ی پروانه شدن بر سر این شمع برایمان صادر شد. و تا اکنون که ریسمانی « زان خیمه ها که گیسوی حورش طناب بود» به دست ما سپرده اند و ما را روضه خوانش شمرده اند. و چه نعمتی از این بالاتر! چه کرامتی از این بالاتر که یاور آنانی باشیم که به یاری صدیقه ی کبری سلام الله علیها برخاسته اند؟ چه توفیقی از این بالاتر که پیوند دهنده ی قلب هایی باشیم که در پیِ اتصال با فاطمه ی زهرا و رسول خدا صلوات الله علیهما و آلهما برآمده اند؟ چه سعادتی از این بالاتر که اسباب ادای حق اهل بیت علیهم السلام را فراهم کنیم؟ حقی که حتی شناختنش هم ممکن نیست اما با گریه بر سیدالشهدا (علیه السلام) اداگردیده شمرده شده است!
امام صادق علیه السلام به زراره فرمودند:
یا زُرارَه! ما مِن باکٍ یَبکیهِ إلّا وَقَد وَصَلَ فاطمهَ و أسعَدَها علیهِ و وَصَلَ رسولَ اللهِ صلّى اللهُ علیه و آله و أدّى حقَّنا (کامل الزیارات، 81، باب 26، بکاء جمیع ما خلق الله علی الحسین بن علی (علیه السلام)
هیچ کس نیست که براى امام حسین علیه السلام گریه کند مگر آن با حضرت فاطمه علیه السلام اتصال پیدا کرده و او را بر گریه براى امام حسین علیه السلام یاری داده است و با رسول خدا صلى الله علیه و آله پیوند برقرار ساخته و حق ما را ادا کرده است!
کسی که در برپایی مجالس الحسین آن هم به عنوان مصیبتخوان و رثاگوی اهل بیت (علیه السلام) جد و جهد می کند همواره باید بداند که به موالیان عظام خود تأسی کرده است.
ائمه طاهرین علیهم السلام علاوه بر عزاداری و حزن فردی، به برپایی مجالس عزا تاکید بسزایی داشتند و همواره خود برگزار کننده ی این مجالس بودند.
دِعبِل خُزاعی می‌گوید: در ایام عاشورا، علی ابن موسی الرضا (علیه السلام) را دیدم. ایشان اندوهناک نشسته بود وجمعی از شیعیان در خدمت ایشان بودند. امام رضا (علیه السلام) مرا صدا زد و نزدیک خود نشاند و فرمود: "ای دعبل، این روزها ایام حزن ما اهل بیت و ایام سرور و شادی دشمنان ماست، شعری در مرثیه ی سیدالشهدا (علیه السلام) بخوان."
دعبل می‌گوید من شعری در مصیبت های امام حسین (علیه السلام) خواندم. امام رضا (علیه السلام) و حاضرین بسیار گریستند، به گونه ای که صدای گریه از خانه آن حضرت بلند شد. (بحار الأنوار، 45، 257)
اهل بیت علیهم السلام علاوه بر اقامه مجالس و مآتم، خود بر سیدالشهدا مرثیه خوانده اند و با رفتار خود اهمیت و فضیلت این امر عظیم را و چارچوب و چند و چون آن را آشکار ساخته اند.
مصیبت خوانیِ جگرگداز و جانسوز امام رضا (علیه السلام) در روز اول ماه محرم خطاب به "رَیّان بن شبیب" نزد همه مشهور است تا جایی که فرمودند: «محرم ماهی است که (حتی) اهل جاهلیت جنگ را در آن حرام می‌دانستند؛ اما در همین ماه خاندان و زنان ما را اسیر کردند و خیمه‌های ما را آتش زدند ... و حرمت پیامبر را رعایت نکردند ..." (امالی صدوق، 128 مجلس،27، ح2)
مبلغ با گریستن خود و گریاندن مخاطبان، محفل اشک خالصانه را مهبط نزول رحمت و عنایت خدا و اهل بیت علیهم السلام می کند. او سبب می شود تا اهل مجلس مشمول نگاه و دعایی شوند که راه گشایش همه ی گره های اعتقادی و رفتاری را فراهم میآورد. گشایشی که جامعه ی ما امروز بیش از هر زمان دیگر به آن محتاج است.
این نه سخن ما که بیان امام صادق علیه السلام درباره اهمیت گریه بر امام حسین علیه السلام است که فرمودند:
وَ إِنَّهُ لَیَنْظُرُ إِلَى مَنْ یَبْکِیهِ فَیَسْتَغْفِرُ لَهُ وَ یَسْأَلُ أَبَاهُ الِاسْتِغْفَارَ لَهُ وَ یَقُولُ أَیُّهَا الْبَاکِی لَوْ عَلِمْتَ مَا أَعَدَّ اللَّهُ لَکَ لَفَرِحْتَ أَکْثَرَ مِمَّا حَزِنْتَ وَ إِنَّهُ لَیَسْتَغْفِرُ لَهُ مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ وَ خَطِیئَةٍ. (کامل الزیارات، 103، باب 32، ثواب من بکى على الحسین بن علی (علیه السلام)
امام حسین علیه السلام به کسى که بر ایشان می گرید نظر مى کند، و براى او استغفار مى کند و از پدرش امیرالمومنین (علیه السلام) مى خواهد که او هم برایش طلب آمرزش کند و به گریه کننده مى فرماید: اگر مى دانستى که خداوند چه براى تو فراهم کرده بیشتر از مقدارى که غمگین شدى مسرور مى شدى و امام حسین (علیه السلام) براى او از هر گناهى و خطایى که انجام داده است طلب آمرزش مى کند .
من یک کبوترم که تویی شهپرم حسین *** صد شکر در هوای غمت میپرم حسین
اربابِ من تویی و به کس نیست مُرتَبط *** در آستان کوی تو گر نوکرم حسین
بی شک بدون لطف تو من غرق می شدم *** ای کشتی نجات من و یاورم حسین
لطفی که کرده ای تو به من مادرم نکرد *** ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین
من هم ز داغ تو به خدا قول می دهم *** تا اینکه زنده ام بزنم بر سرم حسین
آخر به جرم چه کفنت نیزه ها شدند؟ *** آقای خوب و از همه کس بهترم حسین
باید که مثل پیکر تو زیر آفتاب *** بی غسل و بی کفن بشود پیکرم حسین
(هانی امیرفرجی)
برای قدم نهادن در این مقام باید توشه ای در خور فراهم کرد. دوستان شما در مؤسسه ی علمی فرهنگی امام هادی (علیه السلام) با بهره گیری از تجارب اساتید و مبلغان مجرب، این مجموعه را فراهم آورده اند تا به قدر بضاعت، کاری کرده باشند و شریک مجالس توسل و عزاداری شما گردند. منتظر دریافت تجربیات تبلیغی و نگاشته های ارجمند شما تبلیغگران با صفا و با اخلاص هستیم.
یک قطره اشک در غم آن خسرو شهید *** صدنامه ی سیاهِ گنه مى کند سفید
باشد به ماتم شه دین گریه، فرض عین *** طوبی لِمن بکی و تباکی علی الحسین
به امید برگزاری خالصانه ترین مجالس و مُجِدّانه ترین دعاها برای فرج
یا زهرا (علیها السلام)