محبت و مودّت اهل‌ بیت (علیهم السلام) آثار و فوائدی دارد و آن‌ چنان که از سخنان پیشوایان معصوم (علیهم السلام) استفاده می شود، هرکار نیک و بدی در دنیا و آخرت آثار و نتایجی دارد یعنی کارهای نیک برکات و درجاتی به دنبال دارد و اعمال بد و ناپسند موجب سقوط انسان و رسیدن به درکاتی در دو عالم می شود. در این میان دوستی و دشمنی اهل‌ بیت (علیهم السلام) نیز از محدوده این قاعده کلی بیرون نیست یعنی عشق و دوستی عترت پیامبر (صلی الله علیه و آله) بعنوان یک صفت ارزشمند موجب برکات و درجات و منزلت افراد است و در مقابل دشمنی و مخالفت با آنان، هلاکت و شقاوت ابدی در پی خواهد داشت.

در این‌جا با بهره‌ گیری از فرمایشات معصومین (علیهم السلام) به برخی از آثار و برکات محبت اهل‌ بیت (علیهم السلام) می پردازیم:

 الف) چشم روشنی در هنگام مرگ:

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرموده اند:

 «حُبّی و حبُّ اهلِ بیتی نافعٌ فی سَبْعَهِ مَواطِن أَهوالُهُنَّ عظیمهٌ»؛ محبت من و خاندانم در هفت جا، که هول و هراس آنها عظیم است سود می بخشد.

«عِند الوفاه و فی القبرِ و عندَ النُشورِ و عند الکتابِ و عند الحسابِ و عند المیزانِ و عند الصِّراطِ»[۱]؛ هنگام مرگ، در قبر، هنگام رستاخیز، هنگام گرفتن نامه اعمال، وقت حساب، کنار میزان و سنجش اعمال و هنگام عبور از صراط.

روزی حارث همدانی به حضور امیرالمومنین (علیه السلام) آمد، امام از علت آمدن او جویا شد او گفت: علاقه به شما مرا به این جا کشانیده، حضرت فرمود: ای حارث تو مرا دوست داری؟ گفت: بلی والله یا امیرالمؤمنین، حضرت فرمود: بدان که هیچ بنده‌ای از دوستان ما نمی میرد مگر این‌که در هنگام مردن مرا آن طوری که دوست دارد می بیند چون ببینی مرا که دشمنان خود را از حوض کوثر دور می‌کنم خوشحال خواهی شد، و چون ببینی که بر صراط می گذرم و (عَلَم محمد ـ صلی الله علیه و آله ـ) به دست من است و پیش حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) می روم چنان مرا خواهی دید که مشعوف و مسرور می شوی.[1]

 ب) حشر با اهل بیت (علیهم السلام) در قیامت:

امیرالمومنین (علیه السلام) فرمود: مَنْ اَحَبَّنا کانَ مَعنا یَوْمَ القیامَهِ وَ لَوْ اَنَّ رَجُلاً اَحَبَّ حَجَراً لَحَشَرَهُ اللهُ مَعَهُ[2] ؛ هرکه ما را دوست بدارد، در روز قیامت با ما خواهد بود و اگر کسی سنگی را دوست داشته باشد، خداوند او را با آن محشور خواهد کرد. از امام صادق (علیهم السلام) روایت شده که حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) به امیرالمومنین (علیه السلام) فرمودند: یا علی تو و شیعیان تو از قبرها بیرون خواهید آمد و صورت‌های شما مانند ماه شب چهارده خواهد بود و جمیع شدت ها و غم ها از شما برطرف خواهد شد و در سایه عرش الهی خواهید بود، مردم خواهند ترسید و شما نخواهید ترسید و مردم‌ اندهناک خواهند بود و شما مسرور خواهید بود و برای شما خوان نعمت های الهی می آورند و مردم مشغول به حساب و کتاب خواهند بود.[3]

 ج) بالاترین درجات بهشت:

امیرالمومنین (علیه السلام) فرمودند: اهل بهشت به منازل شیعیان ما (در بالاترین درجات آن) نگاه می کنند همانطوری که انسان به ستاره ها می نگرد.[4]

 د) رسیدن به مقام شهید:

امیرالمومنین (علیه السلام) فرموده اند: «وَ الْمَیِّتُ مِنْ شیعتنا صّدیقٌ شهیدٌ؛ صَدَّقَ بِاَمْرِنا وَ اَحَبَّ فینا وَ اَبْغَضَ فینا یُریدُ بِذلِکَ اللهَ عّزَّوَجَلَّ»[5]؛ میّت شیعه ما صدیق و شهید است چون که امر ما را تصدیق نموده و به خاطر ما دوستی و دشمنی نموده است و از این کار خود، خدای عزوجل را اراده کرده است.

 هـ ) قبولی کارهای نیک :

اگر انسان تمام کارهای نیک و اعمال خیر را انجام داده باشد و واجبات الهی را به جای آورد اما از اهل بیت (علیهم السلام) و ولایت و محبت آنان دور باشد، هیچ یک از اعمال و نیکی های او ثمره ای نخواهد داشت حضرت علی (علیه السلام) فرمودند: هر کس ما اهل‌بیت را دوست داشته باشد، ایمان او مفید بوده و اعمالش مورد پذیرش قرار خواهد گرفت، امّا اگر کسی محبت ما اهل‌بیت را در دل نداشته باشد از ایمان خویش بی بهره بوده و کارهای نیک و اعمال دینی او مقبول نخواهد بود، گرچه روزها روزه گرفته و شب‌ها به عبادت بپردازد.[6]

 و) وصول به زیباترین نیکی ها:

امیرمؤمنان (علیه السلام) فرمودند: «اَحْسَنُ الْحَسَناتِ حُبُّنا وَ اَسْوَءُ السَّیِّئاتِ بُغْضُنا[7] ؛ زیباترین نیکی ها دوستی ما و زشت ترین بدی ها مخالفت و دشمنی با ماست.

 ز) آمرزش گناهان:

عشق و علاقه داشتن به این خاندان مطهر، باعث می شود که گناهان و پلیدی ها از ما دور شود. امام جعفر صادق (علیه السلام) می فرمایند: محبت اهل بیت گناهان را می ریزد چنان چه باد تند، برگ را از درختان می ریزد.

 ح) شفاعت گناهکاران:

حضرت امام جعفر صادق ـ علیه السّلام ـ می فرمایند: «اذا کانَ یَوْمِ القیامه تشفع فی المذنبین من شیعتنا فاما المحسنون فقد نجاهُم الله»[8]؛ هنگامی که روز رستاخیز فرا رسد گناهکارانِ شیعیان را شفاعت می کنیم ولی نیکوکاران را خداوند نجات می دهد.