به مناسبت محرم و همزمانی این شماره با تبلیغ ایام عزای سیدالشهداء (علیه السلام)، بسته پیشنهادی این شماره منبر مکتوب دهه اول با موضوع "آخرین دعای امام حسین (علیه السلام)" تقدیم حضورتان می گردد:
مجلس دوم
شب دوم/ روضه ی ورود
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی سیدنا و نبینا أبی القاسم محمد و على آله الطیبین الطاهرین المعصومین سیّما بقیة الله فی الأرضین و لعنة الله علی أعدائهم أجمعین
دل خون شد از امید و نشد بخت یار من *** ای وای بر من و دل امیدوار من
ای سیل اشک خاک وجودم به باد ده *** تا بر دل کسی ننشیند غبار من
از جور روزگار چه گویم که از فراق *** هم روز من سیه شد و هم روزگار من
نزدیک شد که خانه عمرم شود خراب *** رحمی نما وگرنه خراب است کار من
ترسم که بیایی تو و من زنده نباشم *** کاری بکن ای دوست که شرمنده نباشم
دلدار منی یابن زهرا *** تو یار منی یابن زهرا
ای خسرو خوبان نظری سوی گدا کن *** رحمی به من سوخته بی سر و پا کن
ای شمع دلم یابن زهرا *** از تو خجلم یابن زهرا
مرا به چهره خود یک نگاه مهمان کن *** اگر چه لایق آن نیستم تو احسان کن
بحث من آخرین دعای امام حسین بود؛ این دعا به خصوص از این جهت اهمیت دارد که قلب مطهری که یک عمر جز برای خدا برای احدی نطپیده است، در آخرین لحظات عمر و در قتلگاه در آن بحبوحه و در آستانه ملاقات و لقاء الله این گونه با خدا سخن می‌گوید: «اللهم متعالی المکان، عظیم الجبروت»، رسیدم به اینجا: «ذکور إذا ذکرت» تو بسیار یاد می‌کنی هنگامی که یاد شوی. یاد می‌کنی، یعنی خدا ما را یادش می‌رود؟ نه! اما حدود سی و هشت اثر برای ذکر خدا در روایات هست، همه ی اینها را می‌شود گفت آن یادی است که خدا از ما می‌کند. مثلاً: «من أکثر ذکر الله أحبّه الله» کسی زیاد به یاد خدا باشد، خدا دوستش دارد: «فاذکرونی أذکرکم» این قدر اهمیت دارد ذکر خدا! از رسول اکرم نقل شده که فرمودند: «ثلاثة معصومون من إبلیس و جنوده» سه گروه نه معصوم اصطلاحی بلکه یعنی در امان و ایمنی هستند از ابلیس و سپاهیانش، یکی «الذاکرون لله والباکون من خشیة الله ویستغفرون بالأسحار» آنهایی که خدا را یاد می کنند، آنهایی که گریه می‌کنند از ترس خدا و آنهایی که سحر‌ها استغفار می‌کنند.