غلامرضا سازگار (میثم)
پیام نور به لب های پیک وحی خداست بخوان سرود ولایت که عید اهل ولاست
بیا شراب طهور از خم غدیر بزن خدا گواست که ساقی این شراب خداست
خم از غدیر خم و می ، می ولای علی است وگرنه صحبت ساقی و جام و باده خطاست
غدیر ، عید خدا، عید احمد، عید علی غدیر عید نیایش غدیر عید دعاست
غدیر صبح سپید همه سپیدی ها غدیر ، نور خدا، دشمن سیاهی هاست
غدیر سید اعیاد و اشرف ایام غدیر خوب تر از عید روزه و اضحی است
غدیر سلسله دار کمال دین تا حشر غدیر آینه دار علی ولی الله است
غدیر عید همه عُمر با علی بودن غدیر جشن نجات از عذاب روز جزاست
غدیر بر همه حق باوران تجلیِ حق غدیر بر همه گم گشتگان چراغ هداست
غدیر کعبه مقصود شیعه در عالم غدیر جنت موعود خلق در دنیاست
غدیر حاصل تبلیغ انبیا همه عمر غدیر میوه ی توحید اولیا همه جا است
غدیر آینه ی لا اله الا هو غدیر آیت سبحان ربی الاعلی است
غدیر هدیه ی نور از خدا به پیغمبر غدیر نقش ولای علی به سینه ی ماست
غدیر کعبه ی اهل سما و اهل زمین غدیر قبله ی خلق زمین و خلق سماست
غدیر یک سند زنده یک حقیقت محض غدیر خاطره ای جاودانه و زیباست
غدیر روشنی چشم پیروان علی غدیر از دل تنگ رسول عقده گشاست
غدیر با همگان هم سخن ولی خاموش غدیر با همه کس آشنا ولی تنهاست
غدیر صفحه تاریخ وال من والاه غدیر آیه ی توبیخ عاد من عاداست
هنوز از دل تفتیده ی غدیر بلند صدای مدح علی با نوای روح فزاست
هنوز گوهر وصف علی بود در گوش هنوز لعل لب مصطفی مدیحه سراست
هنوز لاله اکملت دینک روید هنوز طوطی اتممت نعمتی گویاست
هنوز خواجه ی لولاک را نداست بلند که هر که را که پیمبر منم علی مولاست
چنانکه من همگان را به نفس، اولایم علی وصی من از نفس او به او اولاست
علی علیم و علی عالم و علی اعلم علی ولی و علی والی و علی اولاست
علی حقیقت روح و تمام عالم جسم علی سفینه ی نوح و همه جهان دریاست
علی مدرس جبریل در شناخت حق علی معلم آدم به عَلّمَ الأسماست
علی تمامی دین ، بغض او تمامی کفر علی ولی خدا ، خصم او عدوی خداست
علی بود پدر امت و برادر من علی سفیر خدا و علی امیر خداست
علیست حج و علی کعبه و علی زمزم علی صفا و علی مروه و علی مسعاست
علی صراط و علی محشر و علی میزان علی بهشت و علی کوثر و علی طوباست
علی چو شخص پیمبر هماره بی مانند علی چو ذات الهی همیشه بی همتاست
علی شهید و علی شاهد و علی مشهود علی پناه و علی ملجأ و علی منجاست
علی اذان و اقامه ، علی رکوع و سجود علی قیام و قعود و علی سلام و دعاست
علی حقیقت توحید بر زبان کلیم علی تجلی طور و علی ید بیضاست
علی وصی و دم و لحم و نفس پیمبر علی ابوالحسنین است و شوهر زهراست
علی است حق و حقیقت به دور او گردد علی است عدل و عدالت به خط او پویاست
علی محمد و فرقان و نور و کوثر و قدر علی مزمل و یاسین و یوسف و طاهاست
علی به قول محمد درِ مدینه ی علم ز در درآی که راه خطا همیشه خطاست
حدیث منزله را از نبی بگیر و به خلق بگو مخالف هارون مخالف موسی است
بود وصی نبی آن کسی که نفس نبی است گرفتم اینکه حدیث غدیر یک رویاست
کننده ی در خبیر بود وصی رسول نه آن که کرد فرار از جهاد ، عقل کجاست
کسی که گفت «سَلونی» ، سزد امامت را نه آن کسی که به «لولا»، به جهل خود گویاست
کسی که جای نبی خفت جانشین نبی است نه آن که راحتی جان خویش را می خواست
چگونه قاتل زهرا امام خلق شود مدینه مرد شرف نیست یا علی تنهاست؟
چگونه مهر بورزم به آن ستم گستر که دود آتش او دور خانه زهراست؟!
چگونه غیر علی را امام خود دانم؟ که او سراپا آیینه رسول خداست
حدیثی از دو لب مصطفی مراست به یاد به آب زر بنویسم اگر رواست رواست
خدا گواه است پی دشمن علی نروم حلال زاده رهش از حرام زاده جداست
کسی که بت شکند بر فراز دوش نبی برای حفظ خلافت ز هر کسی اولاست
گواه من به خلافت همان وجود علی است که آفتاب بتأیید آفتاب گواه است
بود امامت او در کتاب حق معلوم چنان که صورت خورشید در فضا پیداست
به دیدگان خدابین مرتضی سوگند کسی که غیر علی دید دیده اش اعماست
عبادت ثقلینت اگر بود فردا تو را بدون ولایت به ویل و اویلاست
به آن نبی که علی را وصی خود فرمود به آن نبی که تمامش ثنای آن مولاست
صواب نیست صوابی که بی ولای علی است نماز نیست نمازی که بی علی برپاست
شکسته باد دهانی که بی علی باز است بریده باد زبانی که بی علی گویاست
تمرد است بدون علی اگر طاعت تاسف است سوای علی ، اگر تقواست
به آیه آیه ی قرآن به حق پیغمبر که راه غیر علی مرگ و نیستی و فناست
خدا گواست که هر کس رهش جدا زعلی است بسان لشکر فرعون راهی دریاست
اگر تمام خلایق جدا شوند از او خدا گواست که راه تمام خلق خطاست
به جای حور به بوزینه دست داده و بس کسی که غیر علی را امام و رهبر خواست
به صد هزار زبان روح مصطفی گوید که ای تمامی امت! علی امام شماست!
من و جدا شدن از مرتضی خدا نکند که هر که گشت جدا از علی جدا زخداست
کسی که فاطمه از ظلم او غضبناک است امامتش غم واندوه و رنج و درد و بلاست
مگر نگفت نبی خشم دخترم زهرا شرار خشم خداوندگار بی همتاست
مگر نگفت نبی با هم اند ، حق و علی اگر علی نبوَد در میانه حق تنهاست
تمام قرآن در حمد و حمد، بسم الله تمام بسمله در با، علی چو نقطه ی باست
خدا گواست که امروز هر که پیرو اوست مصون ز نار جحیم و عذاب حق فرداست
علی کسی است که یک ذره از ولایت او نجات بخش تمامی خلق روز جزاست
علی کسی است که یک خردل از محبت او نکوتر است ز دنیا و آنچه در دنیاست
اگر زخاک درش کسب آبرو نکند یقین کنید که در حشر آبرو رسواست
چنانکه غیر خدا را خدای نتوان گفت اگر به غیر علی کس خلیفه گفت خطاست
بگو که بند ز بندم جدا کنند به تیغ ز بند بندم آید ندا علی مولاست
اگر به تیغ کُشندم و یا به دار کشند زبان نه بلکه وجودم به حمد او گویاست
به حق کسی نبرد راه جز ز راه علی به هوش باش که راه علی بود ره راست
لوا ی حمد به دست علی بود فردا تمام محشر در ظل این بلند لواست
پیمبران همه در تحت این لوا آیند که این لوای مقدس همان لوای خداست
الا کسی که تو را از علی جدا کردند پناهگاه تو در آفتاب حشر کجاست؟
مرا به روز قیامت به خلد کاری نیست بهشت من همه در صورت علی پیداست
جهنم است بهشتی که بی علی باشد جحیم با رخ نورانی علی ، زیباست
کجا امام توان یافتن چو شخص علی که همکلام خداوند و همنشین گداست
اگر به چشم شما آفتاب، نور دهد وگر که سایه ی این نُه سپهر بر سر ماست
اگر نسیم سحر می وزد به لاله و گل اگر به ظلمت شب ماه را فروغ و ضیاست
اگر تمام سماوات، از ستاره پُرند و گر چو مائده لبریز دامن صحراست
اگر فرشته و حور است و آدمی و پری اگر زمین و سما و بهشت و عرش علاست
اگر سیاه و سفید است و اصغر و احمد اگر که روز و شبی یا اگر که صبح و مساست
خدا گواست که از یُمن دوستی علی است علی است باعث خلقت ، علی! خدای گواست
عل ولی خدا بود پیش از آن که خدای به حرف «کن» ، همه کائنات را آراست
خدا برای علی خلق کرد عالم را چنان که خلقت او را برای خود می خواست
تمام عالم ایجاد بی وجود علی بسان کشتی بی ناخدای، در دریاست
مرا بس است تولای چهارده معصوم که این ولایت فوق تمام نعمتهاست
مگر نگفت پیمبر کتاب و عترت من ؟ امانتی است که پیوسته در میان شماست ؟
مگر نگفت که این دو ، زهم جدا نشوند اگر جدا ز یکی هر که شد ز هر دو جداست؟
مگر نگفت که این دو ، چو این دو انگشت اند کز اتحاد یکی، گرچه در شماره دو تاست؟
عبادت ثقلین است بسته بر «ثقلین» که مُهر طاعت هر بنده مِهر آل عباست
درود باد به ارواح چهارده معصوم که در طریقت آنان نجات هر دو سراست
بتول و چار محمد، حسین و چار علی دو نامش حسن و آندو جعفر و موساست
بجز محبت آنان نجات نیست که نیست زنید چنگ به دامانشان ، نجات اینجاست
هنوز محفل ذکر علی است خاک غدیر ولی چه سود به گوش کسی که ناشنواست
بگو که خصم شود منکر علی چه باک که آفتاب به هر سو نظر کنی پیداست
گرفتم آن که حدیث غدیر و قول رسول مراد دوستی آن امام ارض و سماست
چرا به گردنش افکند ریسمان امت؟ چه شد که دود ز کاشانه علی برخاست ؟
سوال من ز تمامی مسلمین این است به دوست این همه آزار نه ،به خصم رواست؟
چو عمر صاعقه کوتاه باد دورانش خلافتی که دوامش به کشتن زهراست
برای غصب خلافت زدند فاطمه را شرف کجاست؟ مروت کجاست؟رحم کجاست؟
شکستن در و ، بی حرمتی به خانه ی وحی مودتی است که درباره ی ذوالقربی است؟
اگر قصیده «میثم» بود صدوده بیت که در عدد صد و ده نام آن ولی خداست
فضائلی است علی را که گفتن هر یک نیازمند هزاران قصیده ی غراست
کتاب نخل میثم جلد 1