حجة الاسلام و المسلمین میرباقری
رئیس فرهنگستان علوم قم
حدیثی ساده با معارفی بلند
«مَنْ مَاتَ وَ لَمْ یعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیة»[1] هرکسی بمیرد و در دوران عمر خودش امام زمان خودش را نشناسد، مرگش مرگ دوران جاهلی است و یا مطابق بعضی روایات مرگش «مِیتَةَ کُفْرٍ وَ نِفَاق»[2] است، لذا حتی اگر فردی به حسب ظاهر هم مسلمان باشد، در واقع مرگش مرگ کفر و مرگ نفاق است؛ یا به نحو کفر از دنیا می رود یا به نحو نفاق.
این حدیث نورانی که فریقین آن را مکرر نقل کرده اند؛ و می توان گفت از احادیث یقینی است، گرچه ظاهر بسیار ساده ای دارد ولی مشتمل بر معارف و مطالب بسیار بلندی است؛ زیرا از این کلام نورانی استفاده می شود که حتی اگر کسی در امت رسول‌الله(صلی الله علیه و آله) و در دوران بعد از بعثت نبی اکرم(صلی الله علیه و آله) زندگی کند ولی نتواند به معرفت امام برسد، مثل کسی است که قبل از بعثت نبی اکرم(صلی الله علیه و آله) از دنیا رفته و هیچ بهره ای از هدایت حضرت نبرده است.
همه درهای غیب، باب معرفت و درهای توحید با انبیا باز می شود. اگر انبیاء نیامده بودند، همه بشریت در جهالت به سر می‌برد و راهی به خدا نداشت. معرفت خدا، نجات از شرک و رسیدن به توحید، راهی است که تنها با انبیا طی کردنی است. آن‌ها معلم توحیداند، توحید را دریافت کرده اند و بعد هم به امت خودشان رسانده اند؛ لذا ظرفیت رشد یک امت به اندازه ظرفیت پیغمبرش است و بیش از آن نمی تواند رشد کند؛ چون بیش از این برای این امت، باب معرفت و توحید باز نیست.